Het plan

Met een plof dondert de beeldige bibs, met groeiaspiraties maar dat is een ander verhaal, neer op de bank terwijl er een wolk van stof zichtbaar om mij heen in de rondte dwarrelt. Ik heb spierpijn in mijn hele lichaam, blaren op mijn handen en mijn zelfbeeld als handige klusser heeft een enorme knauw gekregen. 

Terwijl ik tast naar de afstandsbediening voor wat hersenloos vermaak, valt mijn oog op een retestrak muurtje. Ik kan een golf van voldoening niet onderdrukken. Ja, er was dat moment dat ik twijfelde of onze 24-jarige relatie bestand was tegen deze heftigheid. En ja, het had weinig gescheeld of onze woning had plots een muurtje minder gehad, maar kijk nou toch eens: gladder dan de billen van een baby.

Wat hieraan vooraf ging…..

Een plan, ik had weer eens een plan. In de krochten van mijn brein was het idee geslopen van een leuk behangetje in de eethoek. Want, zo redeneerde ik, een behang is snel, makkelijk en brengt wat levendigheid en kleur in ons tot nu toe vrij basic interieur. Bovendien brengt het de kamer weer een beetje dichterbij bij het kleurrijke geheel dat ik uiteindelijk voor ons huis voor ogen heb. 

Na maanden voorbereiding (lees: het enthousiast krijgen van de huisgenoten) zou dat plan deze week dan eindelijk ten uitvoer worden gebracht. Er lag een prachtig behang klaar (toegegeven, het proces van het kiezen van dit behang had langer geduurd dan ingeschat, maar nu kon er niets meer misgaan toch?) en ik had deze week een paar uurtjes gereserveerd om dit op de muur te krijgen. Appeltje eitje zou je zeggen.

Dag 1

Ik had nog net niet de kwast met behanglijm in mijn hand om mijn nieuwe pracht bovenop de vorige laag te plakken, toen ik nog eens kritisch naar het beoogde muurtje keek. Als ik in alle eerlijkheid de situatie beschouwde, moest het bobbelige glasvezel behang misschien eerst van de muur voor een optimaal resultaat. En moest die verwarming die we in de 5 jaar dat we hier wonen nog nooit aan hadden gezet niet misschien eerst verwijderd worden? En die deuk in de muur die me al jaren elke keer in het oog sprong, was het niet beter om die eerst even glad te strijken? En voor ik het wist stond ik in de bouwmarkt een grote emmer muurglad af te rekenen, werd er een verwarming afgekoppeld en trokken we het bobbelige glasvezel behang van de muur. Hallo zeer oneffen muur die wel wat muurvuller kon gebruiken. 

Dag 2

Vol optimisme schoof ik het werken nog even voor me uit om het muurtje met muurglad te behandelen. Het instructiefilmpje zag er makkelijk genoeg uit; hij hatseflatste wat spul op de muur, trok dit glad met een grote wisser en voilà, de muur was gladder dan het gezicht van een onzekere 40-jarige die net het kantoor van de plastisch chirurg uitstapt. En laat ik nou een koningin zijn in hatseflatsen dus hoe kon dit misgaan? Roller in de emmer, roller hatseflats op de muur en… drama. Ietwat verbaasd keek ik naar de muur, hoe kon het resultaat zo oneffen zijn? Met iets minder optimisme probeerde ik het nog eens, en toen nog eens, en toen nog eens. 

Ruim twee uur later kwam Elmar, die de scheldkanonnades die de trap op golfden niet langer kon negeren, een kijkje nemen. Hij bekeek het stukje muur dat ik tot dan toe gedaan had kritisch en zei: “Ik zie nog wel erg veel oneffenheden hoor.” De blik die ik hem toewierp moet mijn twijfel over het voortbestaan van onze relatie direct duidelijk hebben gemaakt, want binnen een paar seconde was hij terug naar boven, halverwege de trap nog een verontschuldiging mompelend. Nog eens twee uur later legde ik de spullen weg met een vage hoop dat de boel tijdens het drogen misschien strak zou trekken en vertrok ik naar mijn afspraak die middag. 

Met een prachtig avondzonnetje stapte ik aan het eind van de dag in een stuk beter humeur onze kamer weer in, waarin ik per direct oog in oog kwam te staan met het drama wat zich de rest van de dag had voltrokken. Het muurglad was van de muur gezakt, waardoor de muur inmiddels meer rimpels had dan de huid van een 100-jarige verstokte zonaanbidster. Toen een paar minuten later bleek dat je in een oogwenk met een plamuurmes de helft van de muur in oorspronkelijke staat terug bracht, stond het huilen mij nader dan het lachen. 

Dag 3

Een nieuwe dag, nieuwe kansen. Terwijl de muur ’s morgens in het zonnelicht baadde, werd het duidelijk dat er geen redden meer aan was. Het woord oneffenheid was vervangen door het woord krater en er zat maar 1 ding op: in een enkele uren durende schuursessie haalde ik, met een verbeten gezicht en een humeur dat de zon buiten zeker niet matchte, het muurglad weer van de muur dat zich direct als stof vast hechtte op mijn meubels, grond en planten. 

Terwijl ik inmiddels tegen een stapel achterstallig werk aankeek waar je u tegen zegt, stapte ik nog maar weer eens de bouwmarkt in, deze keer voor een pak muurvuller in de grootste maat. Er had zich namelijk een nieuw plan gevormd om het drama om te buigen tot een succes. De wisser werd weer tevoorschijn gehaald en deze keer gebruikte ik muurvuller om de muur nogmaals te bewerken. Op het eerste gezicht leek het vrij succesvol, maar pas toen de muurvuller droog was kon ik opgelucht ademhalen toen zich een soort van pukkelige puber liet zien. Terwijl de meeste mensen hun bed al hadden opgezocht, schuurde ik (hopelijk voor het laatste) de muur wederom op. 

Dag 4

Mezelf erbij neerleggend dat ik dit weekend een hoop achterstallig werk moest inhalen (hoera voor het zijn van eigen baas), stond ik direct na het ontbijt klaar om de muur te gaan behangen. Ik wilde net de zak behanglijm opendraaien als er een klein realisatie moment in mijn grijze massa plaats vindt. Het zou namelijk wellicht, misschien, een klein beetje kunnen dat het muurglad niet alleen van de muur zakte, omdat het een rotproduct is, maar ook omdat ik het aanbrengen van een laag voorstrijk had weggelaten in mijn ongeduld mijn mooie behang in alle glorie te kunnen aanschouwen. Zuchtend begaf ik mij nogmaals naar de bouwmarkt om de muur een beschermend laagje voorstrijk te kunnen geven voordat de behangplak erop ging.

Enkele uren later, ik had speciaal de sneldrogende voorstrijk gehaald, stond ik met mijn plantenspuit klaar om de muur te testen op behangrijpheid. Even dacht ik juichend dat hij er eindelijk klaar voor was. Totdat de muur donker kleurt op de plek waar ik met het water gespoten had en ik en de voorstrijk ons toelegden op een tweede laag en wederom enkele uren wachten.

Het is inmiddels ruim 80 uur later dan mijn oorspronkelijke planning als ik met een triomfantelijk gevoel de kwast door de behanglijm haal en de eerste baan op de muur gaat. En dan de tweede, de derde, de vierde, de vijfde (dit gaat lekker), de zesde en de zevende baan. En voor ik het week ploft de beeldige bibs met een tevreden gevoel op de bank een wolk stof veroorzakend. 

Noot van de redactie: benieuwd naar het resultaat? Check het hier!