De strijd om de lamp

Het is een prachtige dag in november die alles in zich heeft om een topdag te worden. Het weer is zeer aangenaam, de huisgenoten hebben het pand verlaten, de werkdruk is te overzien, wat wil je nog meer? En toch, toch heeft een zeer bekend gevoel zich meester van mij gemaakt: veranderdrang. 

Onrustig glijden mijn ogen door de niet al te opgeruimde kamer tot ze blijven hangen op een paar nieuwe aanwinsten. Die zijn achteloos op het dressoir achtergelaten tot ik de tijd had er een passende plek voor te vinden. Voor ik het goed en wel besef sta ik naast het dressoir met een vaas in mijn handen de kamer door te kijken. Mijn ogen blijven hangen op de vakkenkast en plots weet ik wat me te doen staat: de kast moet opnieuw ingericht worden en wel nu. Kritisch bekijk ik de huidige indeling en instinctief voel ik, om de vaas tot zijn recht te laten komen, moet die anders. Helemaal anders. 

Ik zet de vaas terug op het dressoir en beweeg als vanzelf mijn voeten rechtstreeks naar mijn pinguïn lamp die in het meest rechter vak staat. Eigenlijk zou deze een stuk beter tot zijn recht komen als hij een vak verplaatst. Als de indeling toch gaat veranderen is nu het moment redeneer ik. Er is maar één kleine kink in de kabel, in het vak waar ik de lamp wil hebben is geen stopcontact. Maar geen probleem, ik kan gewoon de stekker achter de kast door naar het goede vak laten lopen. Appeltje eitje. 

Manmoedig trek ik de stekker uit het stopcontact, verplaats ik de lamp naar het goede vak en probeer ik de stekker in het beetje ruimte tussen de muur en de kast te steken. Past niet. Past zelfs niet een beetje. Optimistisch friemel ik mijn vingers in het beetje ruimte en probeer ik het ruim 6 meter lange gevaarte van de kant te trekken. Er gebeurt … niets. Ik herhaal de procedure maar gooi nu mijn gehele gewicht in de strijd, met dikke derrière en al. Met een beetje fantasie is de ruimte iets vergroot, dit biedt perspectief. 

Een half uur later heb ik ongeveer een halve centimeter ruimte voor elkaar gekregen en probeer ik nogmaals de stekker achter de kast langs te steken. Nog voor hij goed en wel in de buurt is van de achterkant loopt hij al vast. De afschrikwekkende gedachte komt in mij op dat me dit niet in mijn eentje gaat lukken en dat ik hulp moet gaan vragen aan Elmar. Met grote moppers, een zere rug en een humeur dat zeker niet past bij het zonnetje dat buiten schijnt, besluit ik eerst maar gewoon in het magazijn aan het werk te gaan. Voor nu erken ik in de kast mijn meerdere. 

Als alle bestellingen klaar staan voor verzending loop ik terug de woonkamer in en ik zweer het je, ik hoor de kast me gewoon uitlachen. Dat doet het hem. Ik zal dit voor elkaar krijgen, hoe dan ook! Nog één keer geef ik een ferme ruk aan de kast. Hij verblikt, verbloost en verplaats niet. Boos stamp ik naar de keuken om terug te komen met een mes en een snijplank, ik zal hem krijgen dat rotding! 

Met een genoeglijk gevoel snijd ik het overtollige (let op: belangrijk woord) plastic af van de stekker en beweeg ik deze wederom naar de achterkant van de kast. Ik heb hier een heel goed gevoel over. Terwijl ik nog eenmaal met mijn hele gewicht aan de kast hang trek ik zo, floep, de stekker naar het goede vak. Hahahaha, 1-0 voor Margriet! 

Dat ik inmiddels al zeker een uur gedaan heb over het verplaatsen van één lamp doet er niet meer toe. Ik kan eindelijk de kast opnieuw inrichten en de vaas een plekje geven. Alsof ik vleugeltjes heb, fladder ik heen en weer tussen het dressoir (waar inmiddels de hele vroegere inhoud van de kast naast mijn nieuwe aankopen op staat uitgestald) en de vakkenkast. Ik plaats, schuif, verplaats en schuif nog wat meer tot het een lieve lust is. Net zolang tot ik helemaal in mijn nopjes ben en de onrust die zich van mij meester gemaakt had weer verdwenen is. 

Tevreden bekijk ik het eindresultaat en mompel zacht in mijzelf “onderschat never nooit het doorzettingsvermogen van een vrouw met het verandaritus virus”!