De Franse vriend

Vanaf het moment dat mijn oog op hem viel in een langskomende advertentie wist ik dat we voor elkaar gemaakt waren, hij en ik. Hij had een exotische Scandinavische naam “Varmblixt”. Hij was lang, slank, strak maar met rondingen. Het beste nieuws was: hij zou zeer binnenkort naar Nederland komen, woehoe! 

Reikhalzend hield ik de berichten van zijn aankomst in de gaten en die berichten waren er, zowel veelvuldig als weinig hoopgevend. Want wat bleek? Terwijl ik nagelaten had mijn wekker voor zijn komst te zetten (zelfs ik heb grenzen en als er een onchristelijk tijdstip aan te pas komt is deze grens behoorlijk snel bereikt) hadden anderen dat wel gedaan. Vele, vele anderen. Als een echte superstar betaamd was er een heuse run op hem ontstaan en binnen 10 minuten was hij nergens meer verkrijgbaar. Nou ja, nergens? Op marktplaats probeerden enkele vroege vogels een slaatje uit mijn nieuwe crush te slaan. 

Maar geen nood, een terugkeer in de nabije toekomst werd direct aangekondigd. En, hield ik mezelf voor, een beetje wachten doet het verlangen alleen maar groeien, toch? Vol optimisme liet ik dan ook mijn mailadres achter bij zijn fanpagina en wachtte ik op zijn terugkomst. En die kwam. Maar voordat ik ook maar tijd had in de auto te stappen was hij alweer voorbij de gehaktballetjes gerend en met anderen mee naar huis gegaan. Nogmaals liet ik mijn mailadres achter, driemaal is scheepsrecht immers. 

Nou nee dus. Nog voor ik het mailtje had kunnen openen, laat staan naar Amsterdam rijden was ik wederom te laat. Nogmaals liet ik mijn mailadres achter en wachtte ik geduldig af. Nou ja, geduldig? 

In de momenten dat ik niet smachtend naast mijn mailbox aan het wachten was, ging het leven gewoon door. Ik werkte wat, ik hing wat rond op Instagram, ik deed inspiratie op en ik vertrok voor twee weken naar Frankrijk. Even geen computer, even geen projecten, even geen mailbox, maar wel even volop tijd voor elkaar. 

Met een auto volgeladen trokken we van appartement naar appartement en hadden we de tijd van ons leven. We liepen door weer en wind, door regen en zonneschijn, in lange broek en korte broek. We speelden eindeloos veel spelletjes. We aten een chocolade croissant en nog een, en vooruit nog een. En hij? Hij was vertrokken naar een achterdeurtje in mijn brein. 

Al bijna een week had ik niet aan hem gedacht tot we plots oog in oog stonden met de kenmerkende blauw en gele kleuren van zijn Franse onderkomen. Rustig reden we voorbij naar ons appartement, maar een zaadje was geplant. Enkele uren later zat ik zomaar op mijn telefoon naar zijn voorraad status in Frankrijk te kijken. En ja hoor, op nog geen 3 km van ons appartement lag hij te slapen, woehaa!

Heel voorzichtig probeerde ik hem subtiel in een gesprek te laten vallen. Onopvallend enzo. Helaas kennen mijn huisgenoten/mede vakantievierders mij langer dan vandaag. Ze prikten direct door mijn snode plannen heen en pareerden mijn verhaal met praktische vragen zoals “en hoe groot is hij dan wel niet?” “Hoeveel ruimte denk je dat we met alle vakantiespullen nog in de achterbak hebben?” en dat soort onzin. Ook weigerden ze hem op de achterbank plaats te laten nemen en zelf een beetje in te schikken. Heel onaardig allemaal. 

Met grote tegenzin moest ik uiteindelijk toegeven dat het niet handig zou zijn om hem nu met ons mee te nemen en gaf ik ze gelijk, voor nu. Vanaf dit moment hield ik namelijk de gehele vakantie zijn bewegingen in de gaten. Meerdere keren kruisten onze wegen elkaars pad, maar nog steeds was hij niet de mijne. Tot ik er twee dagen voor onze terugkeer naar Nederland niet meer tegen kon. 

Inmiddels murw geworden door al mijn “subtiele” toespelingen gaven de reisgenoten verrassend snel toe en zo stonden we plots in Parijs bij een immens winkelcentrum onder zijn verblijfplaats geparkeerd. Zonder een blik te werpen op de stijlkamers racete ik afdeling naar afdeling door met de reisgenoten hijgend achter me aan. Vanuit de verte zag ik zijn lichtende vrienden al hangen. Nog even, nog even en dan kon ik hem eindelijk in mijn armen sluiten. Vol verwachting keek ik in de rondte. En nog eens, en nog eens. Maar hoe goed ik ook keek, ik zag hem nergens. 

De reisgenoten die mijn stress in alarmerend tempo zagen toenemen, zochten fanatiek mee. Tot Elmar, vanaf nu ook wel de Held van Frankrijk genoemd, na wat wel een eeuwigheid leek, met hem in zijn handen op me af kwam. Nietsvermoedend van mijn verlangen bleek hij zich ergens achteraf in een hoekje te hebben teruggetrokken. Eindelijk, eindelijk waren we samengebracht. 

Met een beetje passen en meten wisten we hem in de achterbak een plaatsje te geven. Toegegeven, in de achteruitkijkspiegel was vanaf toen enkel zijn knappe verschijning te zien en niet het chaotische Parijse verkeer. Maar hee, je moet er wat voor over hebben toch? En ja, wellicht keken ze bij het laatste onderkomen ietwat raar op toen hij uit de auto rolde in plaats van koffers en tassen, maar wat deert het? 

Met hem in een hoekje van de kamer genoten we van de laatste dagen Frankrijk. Mijn ontspannen hoofd liet hem in gedachten alvast alle plekken van ons huis zien. Van de eetkamer naar de zitkamer, van de gang naar de slaapkamer tot we samen eindigden in de keuken. Hij maakte zelfs het vertrek naar huis (iets waar ik op zijn zachts gezegd niet erg dol op ben) bitterzoet. Ja, de vakantie was weer voorbij (snik, snik), maar hij kon eindelijk plaatsnemen op de plek waar hij al maanden eerder had moeten hangen. 

En zo geschiedde.