Stilte

“Heb jij al een nieuw project bedacht?” Mijn gesprekspartner knikt al wild met haar hoofd. Haar blik staat op het randje van glazig, ze weet dat dit meestal het beginpunt is van een monoloog over verfkleuren, nieuwe muren, een zoektocht naar meubels, of een ander wild plan. Ik ben stil, er verschijnt een denkrimpel boven mijn ogen en ik denk diep, echt diep na. 

Er komt niets omhoog borrelen. Ietwat verbaasd kijk ik mijn huis rond. Ik zie de kleuren, de meubels, het behang wat ietwat provisorisch gerepareerd is nadat er bij het aanleggen van de wc plots twee stukken muur uit vielen. Ik kijk naar de accessoires, de planten die hun voorheen groene kleur hebben verruild voor een “zomers” bruin. Mijn hoofd registreert het allemaal en reageert met … niets.

De verbazing druipt van haar gezicht als ik stil blijf. “Weet je het echt niet?”, brengt zij met een klein stemmetje uit. Ik schud mijn hoofd. Voordat we op vakantie gingen, had ik grootste plannen. Sowieso moest dat behang, waar de witte randjes een stille reminder zijn aan het stuk muur dat plots op de grond lag, eraan gaan geloven. Ik was al tijden bezig om Elmar heel subtiel te laten wennen aan het idee van een gekleurd plafond en had mezelf bijna zover dat ik het houtwerk (dat ik al 6 jaar vakkundig negeer) ging schilderen. Maar nu, nu vind ik het eigenlijk wel best zo. 

“Is er dan echt niets dat je wil veranderen?”. Ze kijkt me met grote ogen aan. Mijn ogen glijden als vanzelf naar de muur die ons met ons buurhuis scheidt. De muur die voorheen vooral bekend was om zijn grote inbouw kast, zijn lila kleur en zijn handgemaakte kunstwerk. De muur die soms de geluiden uit het huis naast ons fluisterde, maar die ons nooit eerder zo bewust maakten van het feit dat we buren hadden. 

Als vanzelf check ik of ik niets vreemds hoor. Of de achtertuin nog hetzelfde is, of er in de voortuin iets gaande is, zoals ik de laatste week over en over gecheckt heb. Het feit dat alles nog hetzelfde is stelt mij gerust. In gedachten zet ik een nieuw streepje op mijn denkbeeldige kalender. Het is nu 5 dagen geleden dat hij vrijkwam en al 5 dagen is het rustig. Ons huis staat nog fier overeind en het beloofde vuur heeft nog niet gebrand. 

Zoals de onrust vanzelf zal slijten zolang ik elke dag mijn denkbeeldige streepje mag zetten, zal ook mijn veranderzin vanzelf weer terug komen. Maar voor nu is het heel geruststellend dat alles nog precies is zoals het was.