Wat het precies was wist ze niet, wellicht de leeftijd, maar ze kon er de laatste tijd echt niet warm voor draaien. Vroeger wel, vroeger zeker. Ze hoefde hem maar te zien en ze voelde een lichte kriebel in haar buik, haar wangen kregen een rode blos en haar ogen begonnen te stralen. Voor jaren en jaren waren ze zo’n koppel waar anderen enkel met lichte jaloersheid naar konden kijken. Maar tegenwoordig gebeurde er niets, noppes, nada, meer.
Het was niet dat hij zijn best niet meer voor haar deed. Als ze objectief keek was hij nog net zo aantrekkelijk als vroeger. Avontuurlijk ook. Als het aan hem lag beleefden ze nog steeds de grootste avonturen, horizontaal, diagonaal, verticaal, het kon hem niet gek genoeg. En dat snapte ze heus wel. Ze gunde het hem ook, maar ze kon er gewoon even niet warm voor draaien.
Zo ook deze dag. Ze kon heus zien dat hij extra best voor haar deed. Zwoel keek hij haar aan met een blik vol beloften. De herinneringen aan vroeger drongen zich aan haar op. Zijn geur, zijn zachte aanraking, het voldane gevoel achteraf en bijna ging ze overstag. Bijna dan. Maar alleen het idee al om te moeten beginnen maakte haar zo moe, dat ze zich er gewoon niet toe kon zetten.
Mismoedig vroeg ze zich af of dit haar hele verdere tijd op aarde zo zou blijven. Ze was immers pas een jonge veertiger, ze had nog een heel leven (als ze op haar oma leek zelfs nog zo’n 60 jaar) te gaan. Dat was toch veel te jong om er niet meer warm voor te draaien? Toch?
En plots, terwijl ze daar uitgezakt op de bank lag en haar vermoeide blik liet gaan over zijn guitige en ietwat ondeugende uiterlijk, maakte ze een besluit. Ze ging gewoon weer zin maken! Hoe moeilijk kon het zijn? Er waren plaatjes en, als ze durfde, filmpjes te bekijken om de kriebel weer tot leven te wekken. Ze konden samen klein beginnen in plaats van direct groots en meeslepend te zijn. Ze konden bijvoorbeeld eerst een beetje met hem friemelen voordat ze all the way gingen. Ze konden dit gewoon samen overwinnen!
De blik die ze hem toewierp was er nu eentje vol beloften. Haar wangen kregen als vanzelf een blosje toen ze haar telefoon opende en met een ietwat stout gevoel haar Instagram opende. De langskomende foto’s en filmpjes van make-overs en schilderprojecten gaven haar niet langer dat uitgebluste gevoel, maar ontwaakten die oh zo bekende en gemiste gefladder in haar onderbuik.
Langzaam kwam ze overeind terwijl ze hem uitdagend aankeek en liep, haar blik in zijn ogen vastgeketend, recht op hem af. Terwijl haar hand zijn haren zacht beroerde fluisterde ze zwoel: “Hé jij, zullen we samen aan de slag gaan?”. En hij? Hij was de gelukkigste kwast die ooit had bestaan.
Hallo, ik ben Margriet van @bijmargrietinhuis. Al 25 jaar samen met Elmar en moeder van Sverre (een bedaarde denker van 14) en Kalle (een spring in het veld van 11). In het werkend leven de eigenaresse van onder andere de webshop Houtspel.nl en in mijn vrije tijd een freubelaarster, een altviool speelster die ietwat vaker zou mogen studeren en een Instagram verslaafde die ons kleurrijke Scandinavische interieur met een blauwe touch deelt met de rest van de wereld.
Reactie plaatsen
Reacties