Onbeantwoorde liefde

Daar zat ik dan: tranen liepen over mijn wangen, mijn hart dat ooit nog zo vol hoop was, was in 1000 stukjes gebroken en mijn schouders waren plots wel 15 cm gezakt. Hoewel ik het lang had weten te ontkennen kon ik er nu niet meer omheen: mijn liefde is en zal altijd onbeantwoord blijven. 

Wat ging hieraan vooraf vraag je je misschien af. Nou dat zal ik je vertellen. Al vanaf de middelbare school heb ik gedacht dat cijfers helemaal mijn ding waren. Waar anderen excelleerden in het spreken in Engels, vertalen in Frans of het lezen in het Duits, lag mijn voorkeur meer bij wiskunde en natuurkunde. Waar ik direct hopeloos in de war raakte zodra er een Franse tongval aan te pas kwam en zich een spontane blackout voordeed elke keer als mijn voet de drempel van het lokaal Engels overstapte, bloeide ik op zodra ik met de cijfertjes er een logisch verhaal van kon maken. Dat ik mijn eindexamen haalde met een bèta vakkenpakket is dus ook niet verwonderlijk. 

Naarmate de jaren vorderden (vele jaren kunnen we wel zeggen gezien de kraaienpootjes in mijn ooghoeken inmiddels meer weg hebben van de poten van een uit de kluiten gewassen reiger) bleef deze overtuiging staan als een huis. Ja, ik heb het Engels op een steenkolen manier goed genoeg onder de knie kunnen krijgen om mijn werk te kunnen doen. Ja, ik kan op vakantie in Frankrijk best een stokbrood bestellen (al krijg ik soms een chocolade croissant mee terug). En ja, als ik Duits praat lijken onze oosterburen mij redelijk te verstaan (of ze zijn gewoon zo goed opgevoed om lief terug te knikken), maar de overtuiging bleef: cijfers zijn gewoon mijn eerste liefde. 

Maar de afgelopen maanden gingen de cijfers in mijn leven mij steeds meer tegenwerken. Het begon met mijn hardloopcijfers. Waar ik de afgelopen jaren menig hardloopschoen versleet en de inwoners van Almere met een regelmaat van 4x per week een hartverzakking gaf met mijn oncharmante verschijning. Lees: een tong die over de grond sleepte, een loopje dat een gracieuze Gazelle moest voorstellen maar meer weghad van een nijlpaard op hakken en een rode kleur waar een overrijpe tomaat jaloers op is. Vanwege een zeer onwelkome blessure moest ik dit plotseling terugbrengen naar het cijfer 0. Een cijfer waar mijn cijferliefde weinig mee op heeft, kan ik je vertellen. 

Als direct gevolg van het vorige cijfer kon ik niet meer ontkennen dat ook een ander cijfer zeer ongewenste vormen begon aan te nemen: het getal op de weegschaal. Waar ik twee jaar geleden nog zo trots kon vaststellen dat ik met hard werken de dikke derrière had weten om te toveren tot de beeldige bibs, had diezelfde bibs met een gebrek aan beweging direct groei aspiraties gekregen. Een verstandige dame zorgt dan dat ze minder eet zodat de kadetjes in haar broek blijven passen, maar tot u spreekt het omgekeerde van een verstandige dame blijkt, want die kadetjes leken plots meer op halve broden. En die broek die vroeger een beetje ruim zat, kon nu enkel dicht als ik in ademde en mijn buik zo strak mogelijk naar binnen trok. Wat staand voor de spiegel best even kon maar bij bewegen, laat staan zitten, geen optie bleek. Weer een cijfer dat me ernstig in de steek liet dus. 

Maar gelukkig was daar ook het Instagram cijfer. Was ja, want het was dit cijfer dat uiteindelijk de doodsteek uitbracht. Als cijfer meisje werd ik enkele weken bijzonder gelukkig van het getal dat mij bijna toelachte als ik mijn Instagram pagina opende. Met op een gegeven moment nog 3 volgers te gaan, had ik zomaar de 5000 volgers bereikt. 5000 super lieve mensen die blij worden van mijn foto’s, hoe bijzonder is dat? Ik plande al een feestje, had de taart al bijna besteld en ik wachtte geduldig in mijn oh zo gelukkige Instagram leven af. Dit terwijl ik tegelijkertijd in het echte leven besloot de onwillige cijfers eens even goed aan te gaan pakken en het gezonde eten, veel bewegen en voorzichtig het hardlopen weer in touw te zetten. Het cijfer meisje in mij zag het allemaal weer positief in. 

Tot afgelopen week toen ik tot de ontdekking kwam dat mijn echte leven en mijn Instagram leven verweven zijn in een wrede paradox: met elke gram die mijn derrière krimpt en elke meter die mijn voeten weer op het asfalt stampen, daalt mijn volgers aantal gestaag. Die 5000 volgers zijn verder weg dan ooit. Mijn foto’s die ooit best wat bekijks hadden, zijn verhuisd naar de achterkamer die alleen de echte speurneuzen nog kunnen vinden. De gezelligheid die mijn favoriete hobby meestal brengt weet mij nauwelijks nog te bereiken. 

En dus kan dit cijfers meisje maar 1 ding concluderen: ik houd misschien wel van cijfers, maar de cijfers houden duidelijk niet van mij.