Het blokjes project

14.10 uur was het en 14.10 uur bleef het. Na vijf jaar had onze klok, een marktplaatsgelukje dat zich al snel tot middelpunt van onze kamer wist uit te roepen, het begeven. Elmar deed er een nieuwe batterij in, er gebeurde niets. Ik deed er een nieuwe batterij in, je weet natuurlijk maar nooit, er gebeurde niets. We prutsten, we frutsten, we wriemelden, we vroegen het lief en we werden boos. Hij antwoordde onverstoord met de mededeling: “Het is tien over twee”.

Gelaten speurde ik marktplaats af naar een exemplaar met werkend uurwerk, terwijl zich langzaam een bekende onrust zich van mij meester maakte. Want was dit niet gewoon een teken van boven? Een uitgelezen kans om het muurtje van de klok, het enige muurtje in de woonkamer dat in de 5,5 jaar dat wij nu hier wonen nog nooit veranderd was, een kleine update te geven? Hoe meer ik erover nadacht hoe zekerder ik ervan werd. Dit was een kans die ik niet aan mij voorbij kon laten gaan. 

Geduldig wachtte ik op het goede moment om Elmar mijn idee, dat zich al precies had uitgetekend in mijn hoofd, voor te leggen. Ervaringen uit het verleden hadden mij geleerd dat ik dit soort dingen met enige voorzichtigheid aan moest pakken. Geen overenthousiaste spraakwaterval als hij net van zijn werk komt. Geen zacht gefluisterde beschrijving op een aankomend intiem moment en absoluut geen gedetailleerde werkbeschrijving in plaats van een goedemorgen. Nee, dit soort dingen vragen om beleid en het perfecte ogenblik.

En toen, op een avond in december, was het moment daar. Voorzichtig deed ik mijn idee uit de doeken. Een gebeurtenis die over het algemeen gevolgd wordt door een frons en een zucht, maar niet deze keer. Deze keer was Elmar direct even enthousiast als ik over de nieuwe “blokjes muur”. 

Voortvarend gingen we van start en kochten we een houten achterplaat en houten palen waarvan Elmar zelfs al de eerste lading schuin afzaagde. Tot de Sintekerstdrukte ons inhaalde en onze grootse plannen plaats moesten maken tot de agenda het weer toeliet. En zo kwam Kerst en ging het weer. Begon het nieuwe jaar, werd ons huis ontdaan van kerstspullen en in oude luister hersteld, maar de kluskriebels staken nog niet de kop op. Tot zo’n anderhalve week geleden. 

Het was zaterdagochtend en bij het open doen van mijn ogen wist ik het al, dit wordt een klus weekend. Ik huppelde in mijn pyjama naar beneden waar ik Elmar stralend meedeelde dat ik zo met de wand zou beginnen en zo geschiedde. De klok die nog steeds op 14.10 uur stond, werd van de kant gehaald. De achterplaat werd op maat gemaakt en de gezaagde blokjes kwamen uit de werkruimte tevoorschijn. Ik ging dit varkentje wel even wassen. Al fluitend legde ik wat blokjes op de achterplaat. Lalalalala blokjes. Een uurtje later wist ik een paar dingen zeker:

1. dit ging absoluut gaaf worden, 
2. dit werd niets zonder schuurpapier en 
3. we hadden nog meer, nog veel en veel meer blokjes nodig. 

Terwijl ik, gewapend met schuurpapier, de al neergelegde blokjes te lijf ging, trok Elmar zich terug in de “werkplaats” om nog wat palen kort en klein te zagen. Daar gingen we: schuur, schuur, schuur, schuur, zaag, zaag, zaag, zaag. Minuten werden uren, de lach op ons gezicht was veranderd in een grimas en de zon vertrok uit de kamer slechts een schemerig licht achterlatend. Aan het einde van de dag keken we ietwat ontdaan naar ons gedane werk: de achterplaat was nog niet eens een kwart gevuld…

En zo begon een van de blokkigste weken van ons leven:

Op zondag schuurde, schuurde en schuurde ik alsof het een lieve lust was. Op maandag schuurde, schuurde en schuurde ik wat meer tot uiteindelijk alle blokjes zo glad waren als twee babybilletjes. Pfew, eindelijk. De dinsdag kwam en bracht meer variatie: ik besloot welke kleuren het gingen worden, ik tekende een patroon uit op ruitjespapier, ik telde mijn blokjes voor kleur 1 uit en sloeg aan het schilderen: zijkant 1, zijkant 2, zijkant 3, zijkant 4 en de bovenkant. Op woensdag ging ik gewapend met een kwast de volgende twee kleuren te lijf: kwast, kwast, kwast, kwast. Donderdag idem dito. Dit zou een ideaal moment voor mediteren kunnen zijn, ware het niet dat ik daar uitermate slecht in blijk te zijn. Vrijdag ging ik met frisse tegenzin aan de slag en pakte ik de kwast. Hopelijk dit maal voor de laatste keer. Het werd een strijd der titanen, maar uiteindelijk kwam ik als winnaar uit de bus en lagen er op vrijdagavond 1048 gekleurde blokjes klaar. 

Voor we het wisten was het opnieuw zaterdag. Met een stram lijf van een week op de grond schilderen, een huis dat overgenomen was door houtstof plus schilderspullen en een ietwat zwaar gemoed, keken we naar de dozen gekleurde blokjes. Ons jeugdige optimisme van vorige week was nergens meer te bekennen. Maar wie A zegt moet ook B zeggen dus na een snel ontbijtje begaf ik me weer naar de grond. Ik pakte mijn uitgetekende plan erbij en begon de blokjes op de plaat te leggen. Voor mijn ogen ontstond een design, hoera. Alleen was het bij verre niet zo mooi dat ik voor ogen had. Shit. Ik kon een mopper niet onderdrukken terwijl ik alle blokjes weer van de plaat afhaalde en terug stopte in hun dozen. 

Terwijl Elmar zich hardop afvroeg of we de blokjes niet beter allemaal in dezelfde kleur hadden kunnen schilderen (hoe krijg je je vrouw gek in zo’n kort mogelijke tijd) besluit ik alle schema’s los te laten en gewoon met de kleuren te gaan spelen. Ik leg, ik kijk, ik leg, ik verander, ik leg er nog een paar en na een paar uur is er een prachtig kleurverloop ontstaan waarvan zelfs de bijna gewezen ex-man moet toegeven dat het toch wel gaaf is. Daarmee klom ons huwelijk gelukkig weer uit het diepe dal. 

Met een gevoel van triomf lijm ik de eerste blokjes vast op de achterplaat, terwijl Elmar dit moment vastlegt met de camera. Het einde kan nu echt niet lang meer duren toch?

En toen was het zondag, later vooral bekend als B-dag. De dag dat wij het einde van ons blokjesproject mochten vieren. Maar laten we niet vooruit lopen op de gebeurtenissen. Bij beneden komst lag er namelijk slechts een plaat met veelal losse blokjes op ons te wachten. Beiden gewapend met een literfles houtlijm gingen we gebroederlijk op onze knieën aan de slag. Lijm op de achterplaat, blokje, blokje, blokje, blokje, een nieuwe laag lijm, blokje, blokje, blokje, enzovoort. Tot we slechts de lastige stukjes over hadden. We gingen dit gewoon voor elkaar krijgen! 

Met precisie tekenden we de hoeken van het stopcontact, de lichtknopjes en de verwarmingsregelaar af en zaagden we met de figuurzaag de vormen uit de blokjes. Onbevreesd hanteerde Elmar de frees om de onder-, boven- en zijkanten precies recht te maken en voorzichtig probeerden we of de plaat op de muur paste. Nu verwachten jullie natuurlijk een uitroep van pure extase en triomf maar helaas, zo werkt dat dus niet in het echte klus leven. Er volgden nog enkele uren waarbij een groot scala aan gereedschap uit de schuur getrokken werd om alles precies te laten passen. Uiteindelijk aan het einde van de middag was het dan echt zover en konden we de schroeven in de onderplaat schroeven en zo de blokjes wand op de wand monteren. Hoera! 

Van een afstand bekijken we bijzonder tevreden het resultaat wat, in alle eerlijkheid, gewoon verbluffend is. Terwijl we onze armen om elkaar slaan om zo in alle tevredenheid gewoon wat te staren naar ons gedane werk, zie ik in een ooghoek de klok, waar het allemaal mee begon, staan. Met een grijns op zijn zwarte smoelwerk zegt het voormalig middelpunt: “Het is 10 over vijf”.

Noot van de redactie: zie hier het eindresultaat van het geweldige blokjes project!