De pink panther

Op het moment dat ik dacht “dit doe ik even” had ik kunnen weten dat ik in de problemen zou komen. Maar helaas, wel ouder niet wijzer blijkt op mij van toepassing. En zo kwam het dat ik mij op een zaterdag plots in de bouwmarkt bevond. Als een kenner liep ik naar de pvc pijpen en vulde ik mijn winkelmandje met bochten en buizen terwijl in mij een klein stemmetje zich afvroeg wat ik mezelf nu weer op de hals ging halen.

Eenmaal thuis begon ik enthousiast met meten, zagen en passen. Binnen niet al te lange tijd keek ik naar de beginselen van mijn nieuwe project. Hmmmm, leek helemaal niet op het ontwerp wat ik in mijn hoofd had gehad, te breed, te groot, te … Terwijl ik alles weer uit elkaar haal besef ik dat er 1 ding onvermijdelijk is: opnieuw een tochtje naar de bouwmarkt. 

Met een nieuw soort bocht ga ik opnieuw aan de slag. Gelukkig, deze versie is beter en begint zelfs een beetje op een kruk te lijken. Nu hoef ik alleen nog maar de buis tot poten te zagen. Snel meet ik op hoelang deze moeten zijn en zaag ik alles op maat. Met niet verholen trots zet ik de poten eronder terwijl ik mezelf een schouderklopje geef over hoe vlekkeloos dit project verloopt. 

Met mijn hand nog op mijn schouder klinkt er een lachsalvo achter mij. Met tranen in hun ogen vragen mijn huisgenoten zich af waarom ik eigenlijk een kruk voor kabouters aan het maken ben. Huh, kabouters? Met het meetlint in mijn hand wil ik fel hun ongelijk bewijzen. Shit, meetfout. Ietwat uit mijn humeur stap ik niet veel later in de auto voor bouwmarkt bezoek nummer 3. 

Goed, de 2 losse onderdelen van de kruk zijn op volwassenen maat. So far so good. Echter, op een of andere manier moeten de 2 losse onderdelen waaruit de kruk nu nog bestaat aan elkaar gemaakt worden. Met een frons waar de gemiddelde botoxspuit van gaat watertanden probeer ik te bedenken hoe ik dit varkentje kan gaan wassen. Gewaarschuwd door het kraken van mijn hersenen komt Elmar een kijkje nemen en komt met een draadeind op de proppen, geniaal die man van mij. Ik boor, ik schroef, ik schuif, ik mopper, tot er uiteindelijk vier onderdelen op gelijke afstand van elkaar zitten. Tijd om de rest van de kruk in elkaar te zetten. 

Nog steeds optimistisch gezind begin ik met lijmen. Met de gedachte “beter te vast dan te los” smeer ik alsof het een lieve lust is de lijm in de koppelstukken. Fluitend pak ik het stuk buis om deze in het koppelstuk te schuiven om erachter te komen dat de lijm dusdanig sterk is dat bij het eerste contact de buis muurvast zit en zelfs met een hamer niet te overtuigen is in het koppelstuk te glijden. De frons is back, en hoe. Verder in elkaar lukt niet, weer uit elkaar lukt ook niet. Opnieuw beginnen of? 

Met een licht buurman en buurman gevoel besluit ik deze “kleine imperfectie” te accepteren en maar gewoon verder te gaan. Met een stuk minder lijm en een stuk meer beleid plak ik de rest van de pvc onderdelen aan elkaar en voilà, daar staat gewoon het geraamte van mijn kruk. Met een overweldigend gevoel van trots besluit ik direct mijn bevallige bibs op de kruk te plaatsen. 

Het luide gekraak wat volgt leert mij een paar dingen:

• Misschien was die laatste keer taart een beetje teveel van het goede.
• Helaas is het spreekwoord “een krakende kruk breekt niet” (zoals bij natuurijs wel het geval is) hier niet van toepassing. 
• Een sierkruk kan ook leuk zijn. 

Nadat ik met een beetje extra lijm de in elkaar gezakte kruk in oude luister weet te herstellen en het gelach van mijn huisgenoten manmoedig heb weten te negeren plak ik het isolatiemateriaal dat ik meegenomen had van de bouwmarkt met haar zelfklevende lijmlaag op de kruk. Langzaam maar zeker veranderd deze in een pokdalig, maar best grappig spinachtig exemplaar. 

Helaas leert een dag wachten mij dat de lijmlaag niet bestand was tegen rare vormen en dat het isolatie materiaal weer op diverse plekken heeft losgelaten. Er zit maar 1 ding op, de buurman en buurman methode mag zich vanaf nu op volle sterkte tentoon gaan spreiden. Uit de linnenkast pak ik een oud onderlaken welke ik in repen scheur en om de buizen heen wikkel. Van een pokdalige spin verandert de kruk nu langzaam maar zeker in een mummie. Niet precies de look die ik in gedachten had, maar het isolatiemateriaal kan in ieder geval niet meer loskomen van het geraamte. 

Voor de laatste fase van het project heb ik een zeer aaibaar, harig en knalroze stofje besteld. Terwijl het huis en ikzelf steeds meer weg krijgen van een crime scene waarbij een roze kip geplukt en daarna gevild is, verandert mijn kruk met elke steek steeds meer in een roze muppet. Er gaan enkele uren, menig “naald in vinger moment” en een groot scala aan bloemrijk taalgebruik voorbij, maar uiteindelijk staat hij daar in volle glorie te stralen terwijl de muziek uit de verte aanzwelt “to do, to do, to do”: een uit de kluiten gewassen pink panther. Terwijl ik met de bevallige bibs braaf naast de kruk plaats neem, probeer ik nieuwe golven van creativiteit te onderdrukken. Ik ga niet, ik herhaal niet, dit weekend nog aan een nieuw project beginnen… Of toch wel?