Het veranderitusvirus

Het veranderitusvirus is een hardnekkige ziekte waar je, als het je eenmaal gegrepen heeft, nauwelijks meer vanaf komt. Het is een vloek waar ik nou eenmaal mee moet leven. Zelfs op momenten dat ik denk het allemaal onder controle te hebben, kan het plots op de gekste momenten de hoek om zetten. 

Het kan een schilderij zijn dat ik ergens zie hangen of een zonsondergang zijn waarbij het licht speelt met de kleuren in huis. Het kan een foto zijn op Instagram of Pinterest of iets dat me alleen onbewust bezig houdt. Maar het gevolg is altijd hetzelfde: plots moet alles anders. 

Na jaren onder dit virus geleden te hebben, dacht ik er inmiddels een ware kenner over te zijn. Maar oh, wat had ik het mis. Totaal onverwacht bleek dit virus namelijk besmettelijk te zijn en heeft het langzaam aan al mijn huisgenoten gegrepen. Nu hoor ik je denken: “Wat ideaal”, maar de waarheid is anders. Heel anders. 

Het virus manifesteert zich namelijk bij iedereen anders. De wens tot veranderingen doorvoeren, komt steeds terug. Maar hoe deze veranderingen eruit moeten komen te zien, daar heeft elke huisgenoot zijn eigen mening over. En denk maar niet dat ze die mening voor zich houden en mij mijn gang laten gaan. Nee hoor, allemaal denken ze het plots beter te weten.

Zo ook laatst. Met zijn elf jaren vond de bijna puber dat zijn kinderkamer een transformatie verdiende. Iets waar ik en mijn virus het alleen maar mee eens konden zijn. Vol enthousiasme spendeerde ik uren en uren op Pinterest, Instagram en het wereldwijde web tot ik de perfecte puberkamer bij elkaar had bedacht. Stuiterend van enthousiasme presenteerde ik mijn ideeën aan de bijna puber. Ik verwachtte niets anders dan loftrompetten, applaus en net zoveel enthousiasme als ik zelf voelde. Ik kreeg iets heel anders…… 

Zijn wenkbrauwen trokken zich samen alsof hij iets heel vies in zijn mond had. Zijn ogen vernauwden zich bij de voorbeeld afbeeldingen die ik liet zien en zijn houding kreeg iets stijfs over zich heen. Heel even leek hij te twijfelen, terwijl hij naar mijn enthousiaste gezicht keek, heel even maar. Toen volgde er een luid en duidelijk NEE. Zeer gedetailleerd werd ik geconfronteerd met zijn eigen plannen. Plannen waar zwart/ rood en paars de hoofdtoon voerden en waar volop plek was voor computers en andere puber benodigdheden waar stylisch verantwoorde tienerkamers geenszins aan voldoen. Plannen waar, zo werd wel duidelijk, niet vanaf geweken kon worden. 

En zo geschiedde het dat mijn virusuitbraak een stille dood stierf terwijl die van mijn zoon juist hoogtij vierde. Totaal buiten mijn comfortzone zal ik straks de kwast oppakken en de kamer omtoveren tot een hotel chique vertrek waar de bijna puber zich totaal in thuis voelt. En dat laatste blijkt hetgeen te zijn dat mijn veranderitusvirus, geheel onverwacht, tot totale stilte kan manen.