Dat was het dan. Voor de allerlaatste keer staan ze tegenover elkaar en kijken ze elkaar in de ogen. De beslissing die zij eerder in volle overtuiging nam voelt nu heel verkeerd. Zeker omdat er enkel mooie momenten door haar hoofd flitsen.
In gedachten keert ze terug naar het moment dat ze elkaar leerden kennen, nu zo’n 5 jaar geleden. Hij was haar eerste en heeft haar zoveel geleerd en gegeven. Zelfvertrouwen in haar kunnen als belangrijkste. Hoe spannend was het toen zij zijn lichaam zich langzaam eigen maakte, haar handen over zijn lichaam bleven glijden en zij hem stukje voor stukje zag groeien.
Lief en ja, ook leed hadden ze samen gedeeld. Nacht na nacht lagen ze verstrengeld tegen elkaar aan. Trots had ze hem ontelbare keren op de foto gezet. Elke hoek van hem was vastgelegd en gedeeld met anderen. Natuurlijk waren er momenten geweest dat ze elkaar even niet zo leuk vonden, maar die waren maar op één hand te tellen.
Je denkt nu wellicht: het leven was dus gewoon goed. En dat was ook zo. Maar het was ook heel bekend en eentonig. Ze wist wat ze kon verwachten. Ze kon uittekenen hoe hij naar haar zou kijken en zijn lichaam zich naast de hare zou vlijen. Ja, ze genoot van hem. Maar ze miste de spanning, de vlinders in haar buik. En hoe meer ze erover nadacht, hoe minder ze zich kon voorstellen dat ze samen oud zouden worden.
En dus trok ze op een avond de angel eruit en vertelde hem dat ze ermee wilde stoppen. Tranen, oneindig veel tranen vloeiden rijkelijk maar ze wist met heel haar hart dat ze de goede keuze maakte. Tot nu, nu ze voor de laatste keer tegenover elkaar stonden.
Nog een allerlaatste keer liet ze haar handen over zijn lichaam glijden. Zachtjes drukte ze een laatste kus op zijn hoofd, terwijl ze stiekem aan een hoekje peuterde. En toen, rats, scheurde ze in 1 ruk een gedeelte van het onderliggende behang van de muur. En nog een en nog een tot haar eerste DIY, de wandschildering waar ze zo trots op was geweest, in stukken op de vloer onder haar lag.
Terwijl ze hem met een licht gevoel van weemoed in de vuilniszak stopte, gleden haar ogen naar de doos naast zich. De vlinders, die ze de laatste tijd gemist had, maakte zich van haar meester. Ja, het doet pijn om afscheid te nemen van een oude vriend, maar de kennismaking met een nieuwe is het helemaal waard.
Hallo, ik ben Margriet van @bijmargrietinhuis. Al 25 jaar samen met Elmar en moeder van Sverre (een bedaarde denker van 13) en Kalle (een spring in het veld van 11). In het werkend leven de eigenaresse van onder andere de webshop Houtspel.nl en in mijn vrije tijd een freubelaarster, een altviool speelster die ietwat vaker zou mogen studeren en een Instagram verslaafde die ons kleurrijke Scandinavische interieur met een blauwe touch deelt met de rest van de wereld.
Reactie plaatsen
Reacties