De stilte voor de storm

Daar zit ze dan, op haar oude, ietwat saaie uitgezakte grijze bank tussen muren, kleuren en meubels die al sinds mensenheugenis (of nou ja, al zeker een paar maanden) niet veranderd lijken. Haar ogen dwalen af naar haar latjeswand, ooit vooruitstrevend en met groots gebaar onthaald. Nu weliswaar niet ontsierend, maar ook weinig vernieuwend of opzienbarend. 

Ze zucht diep. Niet zomaar een zucht, maar eentje die haar frustratie van maanden stilstand samenvat. Haar huis fluistert haar toe: “Doe iets! Verander iets!”  Haar brein fluistert niet maar schreeuwt “IK HEB WAT NIEUWS NODIG”! Duizenden plannen buitelen over elkaar terwijl haar ogen hun rondje door het huis vervolgen. 

Haar blik blijft hangen op de lila kast. Een van haar trotste doe-het-zelfprojecten ooit. De kleur was destijds gewaagd, een ode aan durf en creativiteit en het begin van de kleur in haar interieur. Maar nu? Nu lijkt het meer een herinnering aan een fase die ze is ontgroeid. Net als strakke lage spijkerbroeken waar ze haar derriere ooit in wist te wurmen, maar die nu enkel nog geschikt lijken voor het stofferen van een stoel ofzo.

De keuken uit haar “witte periode” die ze tegenwoordig liever ver, heel ver achter zich laat. Wit is tijdloos, had ze ooit gedacht. Maar tijdloos is ineens heel saai als de tijd verdergaat en jij met andere ogen kijkt. Hoe zou het zijn als die keuken geen ode aan tijdloosheid en braafheid zou zijn, maar aan vrolijkheid en gedurfdheid? Misschien okergeel, of lijkt dat bij een verkeerde tint teveel op babypoep? Mosgroen met gouden greeplijsten dan? Chique. Maar wacht — is dat niet meer iets voor een boswachter die net een paleis heeft gewonnen?

Haar grijze neptegels achter de haard — ooit het toonbeeld van slimme keuzes (‘Het lijkt net echt en je kunt het zo weer weghalen!’) — hebben inmiddels meer dan bewezen dat tegels achter de haard altijd een goed idee zijn. Alleen, ze hebben ook bewezen dat “net echt” op den duur voelt als “net niet”. En dat grijs, dat is gewoon ……. saai.

Haar gedachten dwalen af naar de badkamer boven. Wat was ze blij toen deze geheel naar hun wens in hun splinternieuwe (nou ja, voor hen dan) woning werd geplaatst. Gevochten had ze voor hun blauwe tegelwand die volgens de verkoper “opzichtig en ontsierend” was. En nog steeds was die wand een van haar lievelingsdingen in de badkamer (lekker puh aan het adres van de eigenwijze en volhardende verkoper die maar niet wilde luisteren), maar die drie witte wanden (hun witte periode was vrij hardnekkig geweest) kwamen haar inmiddels de strot uit en schreeuwden om meer kleur, meer spanning, meer sensatie.

Via het dressoir achter de bank (te groot, te lomp, te grijs, te beige, te bekend) keert ze terug naar de oude grijze en ietwat verzakte grijze bank. De bank die zij zo graag in een opzienbarende blauwe kleur wil omruilen. Ze hadden inmiddels stad en land afgezocht naar het perfecte exemplaar. Ooit vol jeugdig enthousiasme - die vinden we zo! - maar inmiddels met de moed van een uitgebluste bejaarde die het wel wil, maar geen zin meer heeft. Toch weet ze één ding zeker: het moet een blauwe bank worden. Geen concessies aan kleur, comfort, of vorm.

Met een ferme hoofdknik keert ze terug naar het hier en nu en denkt: ‘Ik ga gewoon beginnen. Morgen. Of nou ja, misschien volgende week, of die week erna.’ En ze zucht opnieuw maar deze keer met een vleugje vastberadenheid.

De stilte is bijna voorbij. Pas op, de storm komt eraan!