Het stappenplan

Noem het slim, noem het berekenend, noem het uitgekookt, maar ze had inmiddels een heel stappenplan als het ging om veranderingen in huis. Niet zomaar hoor, nee zeker niet. Haar slagingskans tot toestemming voor aanpassingen was met 50% toegenomen. Dat is, of je nu wilt of niet, moeilijk te negeren.

Ooit, als nieuwbakken interieurgekkie, gooide ze al haar plannen direct op tafel. BAM! Niet te missen, maar vreemd genoeg wel makkelijk te verwerpen. En daar zat ze dan, met al haar mooie plannen in de spreekwoordelijke prullenbak. (Niet in zo’n mooi designmodel, maar een lelijke container die haar idee achteloos had opgeslokt.) Dat moest dus anders.

Al snel leerde ze water bij de wijn te doen. Zo wilde ze zo’n drie jaar geleden witte, langwerpige tegels achter de haard. Ze zat toen nog in haar witte periode — daar kon ze zelf ook niets aan doen. Het leek haar gezellig, stijlvol en goed voor de eenheid in haar interieur. Maar al deze zeer steekhoudende argumenten werden zonder pardon van tafel geveegd: “Weet je hoe moeilijk tegels te verwijderen zijn? En dat terwijl je volgende week waarschijnlijk weer iets nieuws wilt!” Shit.

Ze kon natuurlijk beloven dat ze jaren en jaren blij zou zijn met die tegels, maar zelfs zij moest toegeven dat de kans groot was dat ze volgend jaar iets anders zou willen. Dus pakte ze haar kan met water en schonk dat royaal in het al bijna lege wijnglas voor zich. Met een lieve glimlach opperde ze: “Als echte tegels zo lastig te vervangen zijn, zouden neptegels dan niet een goed idee zijn?” Toevallig had ze bij de bouwmarkt al een paar panelen met een grijs tegelpatroon gezien. En voor haar man er erg in had, zat hij in de auto met vier grote panelen over de stoel naast zich en een dolgelukkige vrouw op de achterbank. Het was niet 100% wat ze voor ogen had, maar het kwam wel in de buurt.

Ook leerde ze dat beelden die zij in haar hoofd zag, zich niet op magische wijze telepathisch op andermans netvlies vertoonden. Haar uitleg “ja, je weet wel, blauwe verf, kastje, muur en voilà, meesterwerk”, werkte meestal beter met wat visueel materiaal. Haar telefoon puilt inmiddels uit van de screenshots vol inspiratie. Zelfs haar tekenvaardigheden zijn met sprongen vooruitgegaan.

Maar de belangrijkste les was het weken. Haar steengoede (uiteraard) plannen behandelde ze als grasvlekken in voetbalbroeken: ze liet ze weken. Dagen, weken, soms zelfs maanden. Heel soms liet ze een geweldig idee achteloos een keer vallen, om er daarna een tijdlang geen aandacht aan te besteden. Haar geheime strategie? Een klein zaadje planten en voorzichtig water geven. Geen waterval, maar een druppeltje hier en een druppeltje daar. Tot haar huisgenoten zich onbewust mentaal op haar plannen hadden voorbereid en het zaadje plotseling tot bloei kwam. Geduld bewaren — ondanks haar eigen ongeduld — had ze inmiddels volledig onder de knie.

En de beloning van dat geduld? Groots. Er staan op dit moment niet één, niet twee, maar zelfs drie metamorfoses op haar te wachten. Veranderingen, here we come!