Het biggetje

Het begon met een heel onschuldige vraag, maar met een groot effect: waarom heb jij eigenlijk een witte keuken? Tja… waarom eigenlijk? Toen ze de keuken ooit uitkozen, leek het logisch. Tijdloos, rustig, veilig. Wat ze toen niet besefte, was dat tijdloos stiekem ook best saai kon zijn. 

Het lag niet aan hem, het lag aan haar, maar ze waren uit elkaar gegroeid. Terwijl zij een fase in haar leven had bereikt waarin ze juist kleur, lef en sensatie zocht, bleef hij... saai en wit. Een weinig opwindende witte rots in de branding, waar ze zich maar bij neer moest leggen. Of niet?

Had ze uit zichzelf gedurfd om aan de huisgenoten voor te stellen de keuken een make-over te geven? Zeer zeker niet. Maar het lot was aan haar zijde en ze kreeg een duwtje in de rug dat ze niet kon negeren. Het was geen uitgemaakte zaak of gemakkelijk gesprek, maar ze wist een oranjeachtig licht te krijgen en je weet wat ze zeggen: “Bij oranje geef je gas.”

Dus hup, wroem, daar ging ze.

Vol spanning en ideeën dwaalden hun ogen een paar weken later over een boek vol opties. De meeste pagina’s konden ze meteen overslaan, want dat de keuken kleurrijk moest worden stond voor haar als een paal boven water. Dat die kleur moest passen bij haar tegels, dat ook. Maar zelfs dan bleven er nog vele mogelijkheden over. Uiteindelijk kozen ze twee, nee, zelfs drie kleuren en maakten een afspraak voor over twee maanden voor het vervolg.

Vol voorpret besloot ze die avond alvast een paar foto’s te bewerken om haar “nieuwe” keuken te kunnen bewonderen. Ze laadde de foto in haar fotobewerkingsprogramma, zocht de kleurcode op en kleurde kastje voor kastje haar keuken in.

Paniek! Shit!

Voor haar ogen kwam een biggetjesroze keuken tevoorschijn. Knir, Knar en Knor waren er niets bij. Roze. Zó roze. Rozer dan het gemiddelde Barbiepaleis. Ze hapte naar adem. Dit was niet wat ze wilde, dit was snoeproze nachtmerrie. Haar langverwachte droom stortte in als een pudding op een zomerse dag.

Adem in. Adem uit.

Een paar minuten later vond ze op de site van de leverancier de kleuren die ze écht had gekozen: zacht perzik en grijzig groenblauw. Pfiew. De paniek ebde langzaam weg, maar het biggetjesbeeld bleef nog maandenlang door haar hoofd knorren.

En toen… kwam eindelijk de dag. De keuken werd beplakt. Als eerste kwam de groenblauwe kleur uit de bus en kregen haar hoge kasten hun langverwachte make-over. Het resultaat was prachtig! Alsof het er altijd al geweest was, en zo passend bij hun huis dat het bijna eng was.

Net toen ze dacht dat Knir, Knar en Knor eindelijk voorgoed terug de Donald Duck in konden, moest de afspraak voortijdig worden afgebroken. Driedubbel Merde! Nu wist ze nog niet of ze de biggetjesnachtmerrie voor altijd af kon sluiten.

Met buikpijn telde ze de uren af tot de volgende afspraak. Werd het Barbie of zomer? Nog nooit was ze zó blij geweest dat de deurbel ging. Ze had de wrapper en haar gereedschapstas wel willen kussen. En gelukkig… Terwijl de eerste kastjes hun nieuwe jas kregen, gebeurde het. Ze zag het. Het werkte. Het wérd mooi. Geen biggetje in zicht, alleen een glimlach.