Een typisch Margriet-project

Met een ferme ruk trok ze aan het behang, in de hoop een hele baan in één keer van de muur te trekken. Een klein flintertje bleef aan haar vingers plakken. Hoe kon dit? 

Ze zette haar plamuurmes erin, maakte opnieuw een stukje los en gaf nog een flinke ruk. Wederom liet slechts een bescheiden stukje zich verleiden om los te laten. Voor de derde keer herhaalde ze het proces, tot ze moest accepteren dat die hele banen mooi op haar buik kon schrijven. Het behang zat steviger vast dan een stukje kauwgom in de lange haren van je aartsrivaal (geen idee hoe dat daar terechtkwam, trouwens).  

Terwijl ze zich door het tergend langzame proces van de bovenlaag lostrekken, de onderlaag natmaken en met het plamuurmes afkrabben worstelde, drong het besef tot haar door: dit was weer eens een typisch Margriet-project.  

En het begon allemaal zo veelbelovend. Op het moment dat ze bedacht dat het tijd was voor iets nieuws, viel er een mailtje in haar inbox: of ze niet een nieuw behang wilde proberen. Ja, ja, ja! Natuurlijk wilde ze dat! Opgetogen dook ze in de eindeloze bibliotheek aan designs. Hartjes werden uitgedeeld alsof ze haar favoriete interieuraccounts langs zag komen op Instagram, maar toen ze haar favorieten bekeek, miste er bij allemaal net iets.  

Niet voor één gat te vangen, besloot ze dan maar zelf een ontwerp te maken. Hoe moeilijk kon het zijn? Met zelfvertrouwen downloadde ze een nieuw tekenprogramma op haar iPad (haar vertrouwde programma voldeed niet aan deze artistieke uitspatting) en schakelde ze de hulp in van ChatGPT – een moderne vrouw gebruikt haar middelen. Het plan? Een paar strakke bogen en lijnen en voilà: klaar is Kees. Of, in dit geval, Margriet.  

Maar toen diende zich een kleine kink in de kabel aan. Die strakke bogen? Die bleken net zo strak als haar derrière de laatste tijd. Allesbehalve dus.  Wat volgde waren uren van donderwolken, onuitspreekbare scheldwoorden en dreigementen richting haar tablet. Toch bekeek ze uiteindelijk met niet-verholen trots haar ontwerp. Driemaal hoera! Triomfantelijk uploadde ze het bestand en drukte op bestellen. Dit varkentje had ze maar mooi gewassen.  

Nog geen half uur later kwam datzelfde varkentje smeriger dan ooit haar gezichtsveld weer in. Terwijl ze van haar welverdiende kopje thee genoot, drong er ineens een verontrustend besef tot haar door. Zo’n design op een muur is natuurlijk honderd keer groter dan op een iPad. Ze had het heus wel iets vergroot tijdens het tekenen, maar had ze echt zó ver ingezoomd? Met bonkend hart maakte ze een uitzoombeweging op haar scherm… en zag de ramp zich ontvouwen.  

Crisis en stress! De aansluitingen klopten voor geen meter – alsof een kapotte oplader alleen nog werkte als je je telefoon in een hoek van precies 38,4 graden hield. De randen? Die raakten kant noch wal, of in dit geval boog noch streep. De kleurnuances? Die hadden de realiteit allang verlaten. Hoe had ze dit eerder over het hoofd kunnen zien?  Met samengeknepen billen belde ze de helpdesk van de behangwinkel. Het geluk was aan haar zijde: de bestelling kon nog worden geannuleerd. Pfew! Opgelucht, en met een onverklaarbaar optimisme, begon ze aan de correcties. Dacht ze.  

Lang verhaal kort: bij het leren kennen van het nieuwe tekenprogramma had ze een paar fundamentele, niet te verklaren rariteiten begaan. En die lachten haar nu keihard uit. Haar ontwerp oplappen was geen optie meer. Er zat maar één ding op: helemaal opnieuw beginnen.  Laag voor laag, boog voor boog, lijn voor lijn. Dit keer met oog voor detail en grote precisie. Uren later – nee, dagen later – uploadde ze haar vernieuwde design. Ze had elke pixel gecheckt. Deze keer wíst ze zeker dat het, ook op de muur, onweerstaanbaar zou zijn.  

En nu lag dat perfecte behang daar. Klaar om de muur op te gaan. De muur die alleen nog even ontdaan moest worden van het oude behang. Fluitje van een cent, had ze gedacht. Waarom dacht ze dat altijd? Hoe trapte ze hier elke keer weer in? In werkelijkheid werden het honderden, zo niet duizenden euro’s in plaats van die enkele cent, voordat het oude behang daadwerkelijk van die stomme, stomme muur af was.  

Maar eindelijk, eindelijk kon ze beginnen met plakken. Het moment waar ze zo naar had uitgekeken. En voor het eerst in dit hele proces verliep iets vrijwel vlekkeloos. Het lijmen was zowaar een succes. Net als het behang. Met de laatste strook op de muur deed ze een paar stappen achteruit en bewonderde haar kunstwerk. Geen beter bewijs dat uiteindelijk álles goedkomt. Zelfs als het een Margriet-project blijkt.