Het muurtje

Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Wat ’s morgens nog helemaal prima was, was ’s middags plots een bron van ergernis. Een bron van ergernis die ik nu, vooral nu, aan moest pakken. Want als het gaat over interieur ergernissen heb ik bijzonder weinig geduld. 

Toch was geduld in dit geval geboden, want het muurtje waar ik plots mijn veranderitus-oog op had laten vallen heeft in het bescheiden aantal jaren dat wij hier nu wonen al heel wat van die ogen op zich gehad. En met elke verandering die ik er plaats liet vinden, begonnen mijn huisgenoten meer te steigeren en argumenten aan te brengen als “we waren er net aan gewend”, “de verf is nog niet eens droog”, “maar ik vind dit juist wel mooi” en meer van dat soort redenen.  Voorzichtigheid en subtiliteit waren in deze dus geboden. 

Als een kat die haar prooi besluipt, wachtte ik zo geduldig mogelijk het goede moment af om mijn nieuwe ingeving aan mijn huisgenoten te onthullen. En mijn geduld werd in deze goed op de proef gesteld. Net toen ik dacht dat ik uit elkaar zou ploffen van ingehouden plannen en het juiste moment nooit meer zou komen, zag ik plots een opening. 

Het was een avond als alle andere en we lagen in bed zoals we al 1000-den keren lagen, mijn liefde en ik. En toch was er iets anders, er broeide iets. Ons gesprek werd plots zachter, zijn voet raakte de mijne, we schoven langzaam naar elkaar toe. Zijn hand beroerde mijn wang, mijn ogen verdronken in de zijne, mijn mond bij zijn oor en langzaam en zwoel fluisterde ik: “Zeg schat, ik zat te denken……. wat nou als we dat muurtje veranderen?” 

En POEF! Als Harry Potter die een verdwijnspreuk uitspeekt was het moment verdwenen. Mijn kans op het veranderen van het muurtje trouwens ook. Dus dames en heren leer van mijn fouten. Mochten jullie ooit nog het perfecte moment afwachten: dit is niet (ik herhaal niet!) het goede moment!