De fotoshoot

Als een volleerd model stond ik voor de camera te draaien. Mijn make-up was spot on, mijn kleding stond geweldig, mijn haarlok was precies voor mijn onderkin geplaatst, mijn man lachte op zijn allerliefst naar me en mijn huis, mijn huis was mooier dan ooit. Niemand kon vermoeden wat zich de laatste tijd hier in huis had afgespeeld en hoe wij tot dit punt waren gekomen. 

Het was zo’n drie weken voor dit moment dat de onrust in huize Jansen los barstte. In mijn inbox verscheen een bericht of ik mee wilde werken aan een interview met foto’s van onze woning en …. van ons. Zonder twijfel zei ik ja! Want, hoe leuk is dit om mee te mogen maken? Al huppelend begaf ik mij naar mijn huisgenoten om ze van dit heuglijke feit op de hoogte te brengen. Niemand kon op dat moment voorzien wat er in de weken die volgde allemaal zou gebeuren…

Mijn woning: In een soort paniek keek ik om me heen. Mijn soms zo mooie en opgeruimde huis zag er alles behalve foto-klaar uit! Stof, viezigheid, troep, achterstallig onderhoud, in één oogopslag kon ik zien dat alle voorgenoemde punten op de bovenverdieping van toepassing waren. Dit vroeg om een onvervalste “Margriet gaat los” behandeling. Gewapend met een oude tandenborstel dook ik eerst de badkamer in. Plafond, voegen, muren, sanitair, werkelijk niets ontsnapte aan mijn ijverige handen maar het resultaat mocht er een uur of vijf later meer dan wezen! Tevreden ging ik zitten…. hahahaha grapje. Als een soort tsunami vervolgde ik mijn queeste. Niets in huis (en niemand) werd gespaard (“Hoezo wil je douchen, zie je niet hoe schoon die douche is? Ik hoop niet dat je van plan bent je potloden te slijpen, dat geeft super veel rommel! Schat, kun je nog even …..”) maar een dag voor de shoot verklaarde ik ons huis dan toch echt officieel schoon. 

Mijn make – up: In mijn 42 levensjaren heb ik 1 ding uitermate goed weten te ontwijken: make up. Waar de meeste pubermeisjes urenlang kunnen tutten met poeders, kwastjes en wat al niet meer had ik een stuk meer interesse in andere dingen. Daarbij ben ik bijzonder slecht in opstaan en heb ik een grafhekel aan alles dat ’s morgens tussen mij en mijn kopje thee in komt. Pas rond de avond ga ik echt aan maar ja dan heeft make up meestal weinig zin meer. We kunnen dan ook stellen dat mijn ervaring met make up behoorlijk minimaal is, net als mijn verzameling make up producten trouwens. 

Wat ik gelukkig wel heb is een lief familielid met verstand van zaken die mij wel een spoedcursus wilde geven. In mijn onschuld ging ik vol vertrouwen deze cursus aan. Hoe moeilijk kon het zijn? Dames en heren, dat heb ik geweten! Met een tas vol make up die ik mocht lenen en een uitgebreid uitgeschreven stappenplan ging ik de dag voor de fotoshoot aan de slag voor de generale repetitie. De foundation ging nog goed, de consealer lukte ook nog maar toen moest ik volgens de handleiding een poeder tegen glim aanbrengen. Voor mij lagen vier doosjes met poeder, vier precies hetzelfde uitziende doosjes poeder wat mij betreft….. Laten we zeggen, aan het eind van het proces had ik meer lagen poeder op mijn gezicht dan de gemiddelde baklava en kreeg ik spoedcursus twee via de app van het eeuwig geduldige familielid.

Mijn relatie: Zelfs na 23 jaar kan ik Elmar nog steeds verrassen. Iets waar hij meestal behoorlijk tevreden over is. Meestal hè? Want mijn pre-fotoshoot staat leek hem niet al teveel te bekoren. Met gefronste wenkbrauwen doorstond hij mijn eerste poetsronde. Met gezucht en een middagdutje (want al dat poetsen van mij daar werd hij behoorlijk moe van) doorstond hij de tweede poetsronde. Maar dat ik de dag van de fotoshoot alles wat ik niet mooi vond naar de bedrijfsruimte dirigeerde: het koffieapparaat, alle handige dingen die hij op tafel bewaard, hemzelf, dat beviel hem vreemd genoeg allerminst. Gelukkig voor hem (en ons?) was de fotograaf ’s morgens op bezoek en mocht hij na onze romantische fotoshoot het huis  met koffieapparaat en al weer betreden. 

Mijn outfit: Twijfelend stond ik voor de kast. Kleding uitzoeken voor een normale dag kan al een crime zijn maar voor zo’n moment is het helemaal een drama. Outfit na outfit showde ik aan Elmar en via de app aan mijn vriendin. Beide waren het eens maar je kunt nooit genoeg bevestiging hebben dus ook via mijn stories werden de kanshebbers getoond. Met overduidelijke overtuiging kwam mijn (zo niet handige) jumpsuit als winnaar uit de bus. Ik was er klaar voor.
Na mijn laatste poets- en opruimronde op de dag zelf trok ik mijn jumpsuit aan. Tevreden keek ik in de spiegel, dat zag er behoorlijk goed uit. Lichtvoetig liep ik naar beneden om daar te bedenken dat ik misschien toch nog even naar de wc moest. Ik had nog 5 minuten voor de fotograaf kwam, moest lukken. Jumpsuit omlaag, wc, Jumpsuit weer omhoog en een afschuwelijk geluid bereikte mijn oren. Geschrokken keek ik omlaag en ja hoor, een grote scheur legde mijn onderbroek bloot. Mijn horloge gaf nog 4 minuten aan voordat de fotograaf kwam. Als een haas rende ik met mijn jumpsuit half aan naar mijn naald en draad in de bedrijfsruimte. Net buiten het beeldbellen van Elmar (hoop ik) bereikte ik de goede lade. In een sneltrein vaart naaide ik mijn jumpsuit weer dicht en trok ik hem zeer behoedzaam weer aan. Net toen ik de lade weer sloot klonk de deurbel, oef. 

Mijn onderkin: Helaas voor mij heb ik een familiaire onderkin geërfd van mijn lieve vader. Iets waar ik blij mee ben hoor, het had ook zijn kale hoofd kunnen zijn dus ik kom er nog goed vanaf. Maar laat ik het zo zeggen, de onderkin is behoorlijk eigenwijs en laat zich niet temmen. Te pas en te onpas komt hij tevoorschijn en eist hij het beeld in een oogwenk op. Enkel een pose waarbij ik aandachtig het plafond bestudeer houdt hem ietwat in bedwang maar het bleek dat dit nou net niet de pose was die de fotograaf in gedachten had. Er zat dus niets anders op dan hem camoufleren, iets waar ik inmiddels een regelrechte expert in ben (dacht ik). Onschuldig schoof ik, terwijl de fotograaf met zijn camera klikte mijn haar voor de onderkin. Streng hoorde ik van opzij “eh, je haar zit voor je gezicht”. Braaf streek ik mijn haar naar achter om daarna een lok naar beneden te laten vallen. Wederom commentaar van de fotograaf. Shit, dit ging helemaal niet goed. Er volgden vele foto’s en heel wat haar momenten tot we uiteindelijk tot een overeenstemming kwamen. Precies genoeg haar voor de onderkin en genoeg gezicht voor de fotograaf, denk ik….. 

En hoewel de foto’s nog even op zich laten wachten, je kunt niet zeggen dat ik er niet alles aan heb gedaan toch?